ای به سر زلف تو سودای من          وز غم حجران تو غوغای من
لعل لبت شهد مُصفّای من          عشق تو بگرفت سراپای من
من شده تو آمده بر جای من

گر چه بسی رنج غمت برده ام          جام پیاپی ز بلا خورده ام
سوخته جانم اگر افسُرده ام          زنده دلم گر چه زغم مرده ام
چون لب تو هست مسیحای من

گنج منم، بانی مخزن توئی          سیم منم، صاحب معدن توئی

دانه منم، صاحب خرمن توئی          هیکل من چیست اگر من توئی
گر تو منی چیست هیولای من

من شدم از مهر تو چون ذره پست          وز قدح باده عشق تو مست
تا به سر زلف تو داریم دست          تا تو منی من شده ام خودپرست
سجده گه من شده اعضای من

دل اگر از تست چرا خون کنی          ور ز تو نبود زچه مجنون کنی
دم به دم این سوز دل افزون کنی          تا خودیَم را همه بیرون کنی
جای کنی در دل شیدای من

آتش عشقت چو بر افروخت دود          سوخت مرا مایۀ هر هست و بود
کُفر و مسلمانیم از من زدود          تا به خَم ابرویَت آرم سُجود
فرق نه از کعبه کلیسای من

 کلک ازل تا به ورق زد رقم          گشت هم آغوش چو لوح و قلم
مانده خلقی به وجود از عدم          بر تن آدم چو دمیدند دم
مِهر تو بُد در دل شیدای من

دست قضا چون گِل آدم سرشت          مِهر تو در مزرعه سینه کشت
عشق تو گردید مرا سرنوشت          فارغم اکنون ز جحیم و بهشت
نیست به غیر از تو تمنای من

باقیم از یاد خود و فانیم          جُرعه کش باده رَبانیم
سُوختۀ وادی حیرانیم          سالک صحرای پریشانیم
تا چه رسد بر دل رسوای من

بَر دَر دل تا ارنی گو شدم          جلوه کنان بر سر آن کوشدم
هر طرفی گرم هیاهیو شدم          او همگی من شد و من او شدم
من دل و او گشت دلارای من

کعبۀ من خاک سر کوی تو          مَشعله افروز جهان روی تو
سلسلۀ جان خم گیسوی تو          قبلۀ دل طاق دو ابروی تو
زلف تو در دِیر چلیپای من

شیفته حضرت اعلی ‌ستم          عاشق دیدار دل‌آراستم
راهرو وادی سوداستم          از همه بگذشته تو را خواستم
پر شده از عشق تو اعضای من

تا کِی و کِی پند نیوشی کنم          چند نهان بلبله پوشی کنم
چند زهجر تو خموشی کنم          پیش کسان زُهد فروشی کنم
تا که شود راغب کالای من

خرقه و سجاده به دور افکنم          باده به مینای بلور افکنم
شعشعه در وادی طور افکنم          بام و در از عشق به شور افکنم
بر دَر میخانه بود جای من

عشق، عَلَم کوفت به ویرانه‌ام          داد صلا بر در جانانه‌ام
بادۀ حق ریخت به پیمانه‌ام          از خود و عالم همه بیگانه‌ام
حق طلبد همت والای من
 
عشق به هر لحظه ندا می‌کند          بر همه موجود صدا می کند
هر که هوای ره ما می کند          کی حذر از موج بلا می کند
پای نهد بر لب دریای من

ساقی میخانه‌ی بزم الست          ریخت به هر جام چو صهبا ز دست
ذره‌صفت شد همه ذرات پست          باده ز ما مست شد و گشت هست
از اثر نشئۀ صهبای من

هندی نوبت زن بام توام          طایر سرگشته به دام توام
مُرغ شباویز به شام توام          مَحو ز خود زنده به نام توام
گشته ز من درد من و مای من


شاعر: طاهره قرّة العین

 به شعر حجم  رویایی که در دگردیسی شعر امروز نگاه عمیق به زبانیت زبان  وحجم وحرکت درابعاد داشت وچند شکلی ترین شعرهای معاصر را نوشت ودر زمینه تحولات شعر ایران وجهان ماه ها درهمان سالهای 1348و1349 و.. در برنامه شبانه رادیویی به بحث وتفسیر انواع شعر از جمله شعر صدا وشعر چند صدایی پرداخت  . به نمونه هایی از شعر  رویایی توجه کنید:

               با موجها  هجوم هجاها

               با سنگها تکلم کفها

               دریا زبان دیگر

              با نخوتی بزرگ صدا می کرد

                                                  از بی نهایتی که او بود

                                                  تا بی نهایتی که او بود

             دریای بی کنام

            با آبهای قهقهه    با اصطکاک ها

            پیکار سنگهای سیال        

            دیار من همه طول راه بود

            و طول بودم من

            و راه بودم

            و طول راه که قربانی دیارم بود                                                     

              وباد

          وقتی که به شاخه اشتباه می آموخت

          وقتی که پرنده درمیان باد

          گهواره ء اشتباه را میجنباند

          پرتاب میان دست های من

          پنهان می شد

صداقت باران
=======
بگذار با زبان عشق ، کمی گفتگو کنیم
با یک اشاره ، فاصله را زیر و رو کنیم

در گیرودار شور رسیدن به روزنه
گاهی ، حقیقت عشق را بازگو کنیم

فارغ ز ازدحام وهیاهوی کوچه ها
پس مانده های خاطره را جستجو کنیم

در لابلای بغض فرو مانده در گلو
گاهی به رنگ فصل بهار ، آرزو کنیم

با گریه های عقده گشا و دو چشم تر
با نیت نماز ، به مستی وضو کنیم

بگذار پشت اینهمه دلشوره های خیس
گرد و غبار آینه را ، شستشو کنیم

در التهاب هر تپش بی امان قلب
چین و چروک خاطره ها را ، رفو کنیم

باور کنیم که فاصله ، تقدیرمان نبود
اصلا بیا که فاصله را پشت و رو کنیم

باور کنیم صداقت باران عشق را
گلهای سرخ باغچه را همواره بو کنیم

گاهی دوباره با غزلی از " خیال " و "یاس"
مست از شراب عشق ، نظر بر سبو کنیم.

م.ج.یاس خیال

آی آدم ها که بر ساحل نشسته شاد و خندانید!
یک نفر در آب دارد می سپارد جان.
یک نفر دارد که دست و پای دایم می زند
روی این دریای تند و تیره و سنگین که می دانید.
آن زمان که مست هستید از خیال دست یاییدن به دشمن
آن زمان که پیش خود بی هوده پندارید
که گرفت استید دست ناتوانی را
تا توانایی بهتر را پدید آرید.
آن زمانی که تنگ می بندید
بر کمر هاتان کمر بند
در چه هنگامی بگویم من؟
یک نفر در آب دارد می کند بی هوده جان، قربان!
آی آدم ها که بر ساحل بساط دلگشا دارید!
نان به سفره، جامه تان بر تن؛
یک نفر در آب می خواند شما را.
موج سنگین را به دست خسته می کوبد
باز می دارد دهان با چشم از وحشت دریده
سایه هاتان را ز راه دور دیده.
آب را بلعیده در گود کبود و هر زمان بی تابی اش افزون
می کند زین آب، بیرون
گاه سر، گه پا
آی آدم ها!

او ز راه دور این کهنه جهان را باز می پاید
می زند فریاد و امید کمک دارد.
آی آدم ها که روی ساحل آرام در کار تماشایید!
موج می کوبد به روی ساحل خاموش
پخش می گردد چنان مستی به جای افتاده بس مدهوش.
می رود نعره زنان، وین بانگ باز از دور می آید:
«آی آدم ها».
و صدای باد هر دم دل گزاتر
و در صدای باد بانگ او رهاتر
از میان آب های دور و نزدیک
باز در گوش این ندا ها:
«آی آدم ها»...

سروده آوا رضایی

موج نا آرام و بی پروای دریاها منم

ساحل بشکسته از طوفانِ نا پیدا منم

آنکه هر شب دل به دریا میزند خاموش و سرد

صبحدم در چشمه ی چشمش شود رسوا منم

تا زند سوسو چراغِ ِ لحظه ها برچشم ِدل

تا کِشد کِشتی شراعُ وارَهد از کام دل

بی کس و تنها خدای ناخدایان گشته ام

مرغ بوتیمار دریای دلِ سر گشته ام

مستی ی بادم که روی موجها رقصان رود

هستی موجم که افتان روی جان لغزان رود

من به امیدِ چراغِ چشم ِ تو جان رانده ام

روشنم کن عاقبت تا ماهِ من تابان رود